Opieka paliatywna, która koncentruje się na łagodzeniu cierpienia i poprawie jakości życia pacjentów zwłaszcza w terminalnym stadium choroby, stoi przed wieloma wyzwaniami w we współczesnym systemie opieki zdrowotnej.
Jednym z istotnych wyzwań jest sam dostęp do opieki paliatywnej. Mimo uznanych korzyści płynących z opieki paliatywnej, wiele osób jej nie otrzymuje, co dotyczy zwłaszcza społeczności zmarginalizowanych, o gorszych zasobach kulturowych. Może to wynikać z braku wiedzy o możliwościach opieki paliatywnej, barier finansowych lub braku osób i podmiotów świadczących taką opiekę na pewnych obszarach.
Kolejnym wyzwaniem jest włączenie metod opieki paliatywnej do zestawu rutynowej opieki medycznej. Opieka paliatywna jest często postrzegana jako osobny i odrębny rodzaj opieki, a nie jako holistyczne podejście, które powinno być włączone do wszystkich etapów leczenia poważnej choroby. Może to powodować, że chorzy nie otrzymują odpowiedniej opieki paliatywnej aż do późnego okresu choroby.
Na całym świecie pandemia COVID-19 przyniosła wyjątkowe wyzwania dla opieki paliatywnej, takie jak izolacja chorych i rodzin, które nie mogły odwiedzać swoich bliskich podczas leczenia i opieki, oraz wpływ na pracowników, ponieważ osoby świadczące opiekę paliatywną były narażone na zwiększone ryzyko zachorowania czy kwarantanny.
Ponadto w dziedzinie opieki paliatywnej dużym wyzwaniem jest zdrowie psychiczne, ponieważ wielu chorych i ich rodziny zmagają się w tym czasie z wyzwaniami emocjonalnymi i psychologicznymi i mogą nie mieć dostępu do odpowiedniego wsparcia. W Polsce psycholodzy są częścią zespołu hospicyjnego. Dzięki wielodyscyplinarnej współpracy i innowacyjnemu podejściu można pokonać przeszkody i zapewnić wszystkim chorym pełną opiekę, której potrzebują i na którą zasługują.
